شکل ‏۲‑۲مدل معماری شبکه توزیع ویدئو
تلویزیون اینترنتی: در اینترنت، اکثریت VDN ها دارای یک ساختار CDN (شبکه‌ی تحویل محتوا) سنتی هستند، که در آن مجموعه‌ای از مراکز داده‌ها تمامی بار را تحمل می‌کنند، یعنی بر روی توزیع محتوا به مشتریان تمرکز می‌کند. برای نمونه، در مورد msnTV، YouTube، Jumptv، myTVPal و …، که تماما با ویدئوهای خاصی کار می‌کنند.
P2PTV: روش دیگری که این روزها در اینترنت محبوب شده است؛ شامل استفاده از ظرفیت بلااستفاده کلاینت‌ها، برای به اشتراک گذاشتن توزیع ویدئو با سرور‌ها، از طریق سیستم‌های با ماهیت نظیر به نظیر است. امروزه، موفق‌ترین شبکه‌های P2PTV شامل iMP (متعلق به BBC)، Joost، PPlive و TVUnetwork، PPstream، SopCast، TVAnts هستند. اینها شبکه‌های مجازی هستند که در سطح برنامه و بر روی زیرساختار اینترنت توسعه یافته‌اند. گره‌های موجود در شبکه، به اسم نظیر‌ها، منابع خود (پهنای باند، قدرت پردازش و ظرفیت ذخیره‌سازی) را به گره‌های دیگری که علایق مشترکی (از طریق برنامه در نظر گرفته شده) دارند را به اشتراک می‌گذارند. در اثر این ویژگی، با افزایش تعداد مشتریان، منابع شبکه‌ی P2P نیز افزایش میابد. و این چیزی است که به آن در اینترنت، مقیاس‌پذیری (scaling) اطلاق می شود. به طور واضح، استفاده از زیرساخت P2P برای توزیع ویدئو، به دلیل نیازی بالای پهنای باند این کار، ایده‌ی خوبی به نظر می رسد، همچنین می توان نتیجه گیری کرد که سرویس‌های ویدئو در زمان تقاضا (VoD) مشخصه‌های مشابهی از سیستم‌های P2P محبوب را، برای اشتراک و توزیع فایل دارا هستند. با این وجود، جریان ویدئوی بلادرنگ (TV زنده) محدودیت‌ها‌ی متفاوت و مقیدی دارند که به یک سری مسائل تکنیکی خاص می انجامد.