ین آشتیانی، تهران، ۱۳۵۴ش، صص ۳۶۴-۳۶۸) آورده و بر آن مناقشاتی وارد کرده است. برای متن تصحیح شده آن نیز نک: عبدالرزاق کاشانی، «شرح حدیث کمیل»، به کوشش فاضل بهرامی، رهنمون، نشریه مدرسه عالی شهید مطهری، شماره ۲-۳٫
پی نویس شماره ۱۱ ص ۴۵
برای برخی نسخه‌های خطی این شرح نک:احمد منزوی، فهرست نسخه‌های خطی فارسی، تهران ۱۳۴۹ش، ج ۲، ص ۱۳۳۲؛ سید احمد حسینی اشکوری، فهرست نسخه‌های خطی کتابخانه آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی، قم، ۱۳۷۵ش، ج ۲۶، ص ۸۶؛ عبدالحسین حائری، فهرست نسخه‌های خطی کتابخانه مجلس شورای اسلامی، تهران، بی‌تا، ج ۲۲ ص ۳۷، سید عبدالله انوار، فهرست نسخ خطی کتابخانه ملی ایران، تهران، ۱۳۴۷ش، ج ۲، ۲۳۸٫
پی نویس شماره ۱۲ ص ۵۷
قال سیّد الشهداء الحسین بن علی علیه السلام فی دعاء عرفه: « اَنْتَ الَّذی اَشْرَقْتَ الاَْنْوارَ فی قُلُوبِ اَوْلِیآئِکَ حَتّی عَرَفُوکَ وَوَحَّدُوکَ وَاَنْتَ الَّذی اَزَلْتَ الاَْغْیارَ عَنْ قُلُوبِ اَحِبّائِکَ حَتّی لَمْ یحِبُّوا سِواکَ. و قال: اِلهی اَمَرْتَ بِالرُّجُوعِ اِلَی الاْ ثارِ فَارْجِعْنی اِلَیکَ بِکِسْوَهِ الاَْنْوارِ وَهِدایهِ الاِْسْتِبصارِ حَتّی اَرْجِعَ اِلَیکَ مِنْها کَما دَخَلْتُ اِلَیکَ مِنْها مَصُونَ السِّرِّ عَنِ النَّظَرِ اِلَیها وَمَرْفُوعَ الْهِمَّهِ عَنِ الاِْعْتِمادِ عَلَیها اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَی قَدیرٌ»
پی نویس شماره ۱۳ ص ۵۹
کلام فی سؤال کمیل عن الحقیقه فنقول:«سئل کمیل بن زیاد عن علیّ علیه السّلام: «ما الحقیقه؟» فقال علیه السّلام: «ما لک و الحقیقه یا کمیل؟» فقال: «او لست صاحب سرّک؟» قال: «بلى و لکن یرشح علیک ما یطفح منّی» فقال: «او مثلک یخیّب سائلا؟» فقال علیه السّلام: «الحقیقه کشف سبحات الجلال من غیر إشاره»
سبحات وجه اللّه: أنواره کما فی القاموس و فی الحدیث: «انّ للّه سبعین الف حجاب من نور و سبعین الف حجاب» من ظلمه لو کشفها، لأحرقت سبحات وجهه کلّما انتهى إلیه بصره» و یمکن أن یراد بها «الأنوار الذّاتیّه»، و أن یراد بها «الأنوار الفعلیّه» من الأنوار القاهره. و کونها «حقیقه» لأجل انّها من صقع الحقیقه، و انّها باقیه ببقائها موجوده بوجودها. و قوله (علیه السّلام): «من غیر إشاره» إشاره إلى مقام الفناء، و الفناء عن الفناء، إذ ما دمت باقیا و فی کل لطیفه من هذه العشر سهم حتّى من القبضه العنصریّه، فالأرضیه فی القلب مثلا ثباته، و الناریّه حرارته اللائقه به، و المائیّه قبوله و انقیاده، و الهوائیه لطافته و تجرّده بحسبه، فیحصل من ضرب العشره فی السّبع سبعون. و فی کلّ منها مظهریّه الأسماء الحسنی الألفیّه الإلهیّه فتصیر سبعین ألفا. و وجوداتها حجب نوریّه، و ماهیّاتها حجب ظلمانیّه. منه‏ بإنّیتک مشیرا إلیه، فقد خلّیت نفسک عنه و صیرته محدوداقال (علیه السّلام):«من قال على «م؟» فقد أخرى منه و قد ذکرنا فی برهان عدم تخلّل الغیر انّ المشیر و الإشاره و غیرهما، کلّها کلماته. و لذا قال الشّیخ الشّبلی: «من أشار إلى التّوحید بإشاره، فهو زندیق» و قال الشیخ عبد اللّه الأنصاری قدّس سرّه: