۱۳۸۵

 

۲۹/۴۰

 

 

۱۳۸۶

 

۴۳/۴۴

 

 

۱۳۸۷

 

۶۲/۳۹

 

 

۱۳۸۸

 

۹/۳۸

 

منبع: یافته های محقق
۴-۴ جمع بندی
در فصل حاضر، ضمن معرفی مدل مورد استفاده در تحقیق، میزان حداقل معاش طی دو برنامه سوم و چهارم توسعه و همچنین شاخص‌های نسبت افراد فقیر و نسبت شکاف درآمدی برآورد گردید. براساس نتایج بدست آمده بیشترین میل نهایی به مخارج فرامعیشتی مربوط به گروه سایر بوده به طوری که در مناطق شهری استان سیستان و بلوچستان ۳۳ درصد از مخارج فرامعیشتی صرف این گروه شده است. همچنین با نگاهی به ارقام مربوط به حداقل معاش ملاحظه می‌گردد که حداقل مخارج الزامی برای هر فرد در سال ۱۳۷۹ معادل ۱۴۵۲۲۲۰ ریال است که در سال ۱۳۸۸ به رقم ۵۲۴۹۹۴۵۰ ریال رسیده است.
فصل پنجم:
بحث و
نتیجه گیری
۵-۱ نتایج و پیشنهادات
این مطالعه با هدف تعیین حداقل معیشت مناطق شهری استان سیستان و بلوچستان در دوره زمانی ۱۳۸۸-۱۳۷۹ انجام یافت و نتایج نشان داد بیشترین میل نهایی به مخارج فرامعیشتی مربوط به گروه سایر(شامل: حمل و نقل، تفریح و تحصیل و متفرقه ) بوده به طوری که در مناطق شهری استان سیستان و بلوچستان ۳۳ درصد از مخارج فرامعیشتی صرف این گروه می‌شود. یعنی چنانچه مخارج فرامعیشتی (مخارج اختصاص یافته به کالا پس از کسر حداقل معاش) یک ریال افزایش یابد مخارج اختصاص یافته برای گروه کالایی سایر ۳۳/۰ ریال افزایش خواهد یافت. پس از گروه سایر، گروه کالایی مسکن با سهم هزینه نهایی ۳۱/۰ در ردیف دوم جای دارد.گروه خوراک و دخانیات، بهداشت و درمان، پوشاک وکفش و لوازم و اثاثه خانگی، به ترتیب با ۲۰۴/۰، ۰۸۹/۰، ۰۴۴۲/۰ و ۰۴۴۰/۰ در رتبه‌های بعدی قرار گرفتند. بنابراین براساس نتایج بدست آمده برای پارامتر مربوط به میل نهایی به مخارج فرامعیشتی چنین بر می‌آید که رونق اقتصادی و یا هرگونه رشدی در درآمد خانوارها که منجر به افزایش درآمد فرامعیشتی خانوار گردد، بیشترین مصرف را در وهله اول بر هزینه‌های سایر و در درجهت دوم بر تقاضای گروه مسکن خواهد گذاشت.
با نگاهی به ارقام مربوط به حداقل معاش در مناطق شهری استان سیستان و بلوچستان می‌توان روند کلی حداقل معاش را به صورت زیر بیان کرد:
الف) تغییرات حداقل معاش در برنامه سوم:
در ابتدای برنامه پنج ساله سوم، حداقل معاش سالانه برابر ۱۴۵۶۲۲۱۸ ریال بوده که در پایان برنامه یعنی در سال ۱۳۸۳ به رقم ۲۴۹۸۲۱۴۴ ریال افزایش یافته است. این تغییرات بیان گر نرخ رشد متوسط سالانه حدود ۱۴ درصد است. در سال‌های اول برنامه، حداقل معاش سالانه با نرخ فزاینده افزایش یافته، اما در سال پایان برنامه یعنی سال‌های ۱۳۸۲ و ۱۳۸۳ حداقل معاش با نرخ کاهنده، افزایش یافته است. بالاترین نرخ رشد حداقل معاش در برنامه سوم توسعه مربوط به سال ۱۳۸۳ است.
ب) تغییرات حداقل معاش در برنامه چهارم توسعه در سال ۱۳۸۴ – که اولین سال برنامه چهارم توسعه است – حداقل معاش سالانه برابر ۲۷۷۱۱۷۳۷ ریال بوده است که در سال ۱۳۸۸ به ۵۲۴۹۹۴۵۱ ریال رسیده است. نرخ رشد متوسط سالانه طی این برنامه برابر ۱۶ درصد و همچنین پایین ترین نرخ رشد سالانه مربوط به سال ۱۳۸۴ است.
آنچه از مقایسه دو برنامه نتیجه می‌شود این است که هر چند حداقل معاش سالانه افزایش یافته است، اما نرخ رشد سالانه حداقل معاش در برنامه چهارم نسبت به برنامه سوم در استان سیستان و بلوچستان بیشتر بوده است ولی به نظر می‌رسد که این امر بیشتر به علت رشد قیمت‌ها طی برنامه‌های یاد شده می‌باشد (نمودار۵-۱).
نمودار ۵-۱: نرخ تورم و نرخ رشد سالانه حداقل معاش (درصد)
منبع: یاقته های محقق
جمهوری اسلامی ایران با پذیرش برنامه اهداف توسعه هزاره سازمان ملل در سال ۲۰۰۰، خود را متعهد به تحقق این اهداف که فقرزدایی یکی از محورهای کلیدی آن است، نموده است. این اهداف کشورها را متعهد به کاهش وقوع فقر، به نصف سال پایه ۱۹۹۰، تا سال ۲۰۱۵ میلادی نموده است. اما بر طبق نتایج بدست آمده از مناطق شهری استان، از میزان شاخص‌های فقر از آغاز تا انتهای دوره کاهش چشمگیری نداشته و همچنان درصد بالایی از جمعیت شهری زیر خط فقر قرار دارند.
در بررسی‌های به عمل آمده نتایج دیگری نیز حاصل گردید که به عنوان نتایج جانبی پژوهش به آنها می‌پردازیم:

 

1. همان گونه که انتظار می‌رفت متناسب با افزایش سطح عمومی قیمتها ( تورم ) طی سال‌های ۸۸-۷۹ مقادیر خط فقر سالانه خانوار در مناطق شهری استان سیستان و بلوچستان روند صعودی داشته است ( نمودار ۵-۱).

 

1. طی سال‌های ۸۸-۷۹ نزدیک به ۳۹ درصد از خانوارهای شهری زیر خط فقر بوده‌اند که بیشترین مقدار طی ۱۰ سال مربوط به سال ۷۹ می‌باشد ( جدول ۴-۱۰ ).

 

wpadminbar" style="box-sizing: inherit; font-size: 13px; line-height: 32px; direction: rtl; color: #cccccc; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont,;">